کدام افزودنی‌های غذایی مجاز هستند

مینا کاویانی گفت: قرن‌ها است که برخی از افزودنی‌های غذایی نظیر نمک در انواع گوشت و ماهی‌های نمک‌سود و شکر در مربا و مارمالاد، برای نگهداری مواد غذایی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

وی با اشاره به اینکه تولید مواد غذایی در مقیاس زیاد با تولید آن‌ها در مقیاس کوچک خانگی بسیار متفاوت است، افزود: بسیاری از افزودنی‌های غذایی با توجه به افزایش جمعیت، در طول زمان برای رفع نیاز‌های تولید انبوه مواد غذایی ساخته شده‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گفته کاویانی، استفاده از مواد افزودنی برای اطمینان از سالم ماندن مواد غذایی فرآوری شده در طول مسیر از کارخانه یا آشپزخانه‌های صنعتی به انبارها، مغازه‌ها و در نهایت رسیدن به دست مصرف‌کنندگان ضروری است.

مسئول آموزش همگانی انستیتو تغذیه افزود: استفاده از افزودنی‌های غذایی زمانی قابل توجیه است که نیاز فناورانه (تکنولوژیکی) داشته باشیم، مصرف‌کنندگان را گمراه نکند و عملکرد کاملاً تعریف شده‌ای مانند حفظ کیفیت تغذیه‌ای یا افزایش پایداری غذا داشته باشد.

به گفته وی، افزودنی‌های غذایی می‌توانند از گیاهان، حیوانات یا مواد معدنی مشتق شده و یا مصنوعی باشند.

کاویانی ادامه داد: افزودنی‌ها به مواد غذایی اضافه می‌شوند تا اهداف فناورانه خاصی را انجام دهند و افزودنی‌های غذایی برای انجام کاری خاص در زمینه ایمن‌تر یا جذاب‌تر کردن غذا طراحی شده‌اند.

وی یادآور شد: سازمان بهداشت جهانی، همراه با سازمان خواربار و کشاورزی، افزودنی‌های غذایی را بر اساس عملکردشان به سه دسته کلی دسته‌بندی می‌کند که شامل طعم دهنده‌ها، فرآورده‌های های آنزیمی و سایر مواد افزودنی هستند.

کاویانی افزود: مواد طعم دهنده که برای بهبود عطر یا طعم به غذا اضافه می‌شوند، بیشترین تعداد افزودنی‌های مورد استفاده در غذا‌ها را تشکیل می‌دهند.

به گفته وی، فرآورده‌های آنزیمی نوعی افزودنی هستند که ممکن است به محصول نهایی غذایی ختم شوند یا تنها در طول فرآوری محصول از آن‌ها استفاده شود. به طور کلی آنزیم‌ها پروتئین‌های طبیعی هستند که با عث تسهیل واکنش‌های بیوشیمیایی با شکستن مولکول‌های بزرگ‌تر به واحد‌های سازنده کوچک‌ترشان می‌شوند.

مسئول آموزش همگانی انستیتو تغذیه افزود: سایر مواد افزودنی غذایی به دلایل مختلفی مانند نگهداری، ایجاد رنگ و شیرین‌کنندگی استفاده می‌شوند. وقتی غذا آماده می‌شود، هنگام بسته‌بندی، حمل یا ذخیره، این افزودنی‌ها به غذا اضافه می‌شوند و در نهایت جزئی از غذا می‌شوند.

کاویانی خاطرنشان کرد: افزودنی‌های غذایی موادی هستند که برای حفظ یا بهبود ایمنی، تازگی، طعم، بافت یا ظاهر آن به غذا اضافه می‌شوند.

به گفته وی، افزودنی‌های غذایی قبل از استفاده باید از نظر اثرات مضر احتمالی بر سلامت انسان بررسی شوند.

مسئول آموزش همگانی انستیتو تغذیه یادآور شد: کمیته مشترک FAO/WHO در مورد افزودنی‌های غذایی (JECFA)، نهاد بین‌المللی مسئول ارزیابی ایمنی افزودنی‌های غذایی است.

وی خاطرنشان کرد: صرفاً افزودنی‌های غذایی که توسط JECFA ارزیابی و ایمن تلقی شده‌اند و حداکثر سطح مجاز استفاده از آن‌ها توسط کمیسیون Codex تعیین شده است، می‌توانند در غذا‌هایی که در سطح بین‌المللی داد و ستد می‌شوند، مورد استفاده قرار گیرند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: طرز تهیه افزودنی های غذایی اضافه می شوند مواد غذایی افزودنی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۶۹۱۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خاستگاه بسیاری از غذا‌های ملی ممکن است شما را شگفت زده کند!

فرارو- در این گزارش به خاستگاه شگفت انگیز غذا‌های ملی محبوب در سراسر جهان اشاره خواهیم کرد:

به گزارش فرارو به نقل از دیلی میل، کتابی تازه چاپ شده توسط یک مورخ مواد غذایی نشان داده که کشور‌های مبداء بسیاری غذا‌های معروف ملی آن کشور‌هایی نیستند که شما فکر می‌کنید.

"آلبرتو گراندی" مورخ غذا در کتاب جدیدی به نام La Cucina Italiana Non Esiste که به معنای "غذا‌های ایتالیایی وجود ندارد" می‌باشد ادعا کرده که ایتالیایی‌ها سس گوجه فرنگی را در قاره آمریکا کشف کردند. گراندی در کتاب اش می‌گوید که ایتالیایی‌ها این کار را زمانی انجام دادند که در قرن نوزدهم به منطقه‌ای که گوجه فرنگی بومی آنجا بود مهاجرت کردند. گراندی یک معلم تاریخ تجارت و تاریخ اروپا در دانشگاه پارما در زمینه تخریب اسطوره‌ها در مورد برخی از مشهورترین غذا‌های آشپزی ایتالیا فعالیت کرده است. در حالی که او هرگز کیفیت محصولات غذایی ایتالیایی را زیر سوال نبرده، اما افزوده است:" ما هویت را با ریشه و خاستگاه اشتباه می‌گیریم".

گوجه فرنگی یکی از آن نمونه‌ها است، زیرا در ابتدا در اروپا محبوبیت نداشت. علت اصلی عدم محبوبیت اولیه گوجه فرنگی انتشار اخبار جعلی و شایعاتی مبنی بر آن بود که برخی از اعضای طبقات بالای جامعه اروپایی پس از خوردن گوجه فرنگی جان شان را از دست داده بودند این در حالی بود که در واقع علت اصلی مرگ آنان مسمومیت ناشی از وجود سرب در ظروف غذاخوری شان بوده است.

گراندی معتقد است که پیتزا با بیس یا پایه گوجه فرنگی در واقع پس از آن که برخی ایتالیایی در قرن نوزدهم به ایالات متحده مهاجرت کردند در آن کشور رایج شد. این کارشناس تاریخچه مواد غذایی می‌افزاید:"در طول جنگ جهانی دوم تعداد پیتزافروشی‌ها در امریکا بیش از ایتالیا بود".

داستان غذا‌هایی که به اشتباه توسط کشور‌هایی که اصالتا از آنجا نبودند پذیرفته شده اند صرفا به ایتالیا محدود نمی‌شود. برای مثال، شاید برای دوستداران شیرنی کروسان حیرت انگیز باشد که بدانند خاستگاه آن شیرینی در اصل فرانسوی نیست. خاستگاه کروسان در واقع در ابتدا از وین پایتخت اتریش بود جایی که برخی می‌گویند در سال ۱۲۲۷ میلادی کروسان به مثابه یک ماده غذایی مناسب برای کریسمس به دوک لئوپولد هدیه داده شده بود. برخی دیگر مدعی شدند که کروسان تقلیدی از شکل ماه بر روی پرچم ترکیه برای جشن گرفتن شکست امپراتوری عثمانی در دهه ۱۶۰۰ تهیه شده بود.

گفته می‌شود که اهالی پاریس پس از تعطیلی اولین نانوایی در وین در سال ۱۸۳۸ میلادی دستور پخت کروسان را تغییر دادند. شاید مشهورترین داستان در مورد منشاء کروسان آن باشد که ملکه "ماری آنتوانت" که در وین به دنیا آمد به قدری دلتنگ شیرینی اتریشی شد که از نانوایان فرانسوی خواسته بود برایش شیرینی درست کنند.

یک نمونه دیگر از خاستگاه اشتباه مواد غذایی درباره افرادی است که تمپورا را با ژاپن یا خورش کاری ویندالو را با هند مرتبط می‌دانند، زیرا هر دوی آن غذا‌ها خاستگاه پرتغالی دارند. مبلغان مسیحی کاتولیک در قرن شانزدهم روش سرخ کردن عمیق را به ژاپن آوردند و از انجا بود که تمپورا یا غذا‌های پفکی و سوخاری خلق شد. هم چنین خورش کاری ویندالو از واژه پرتغالی vinha de alhos نشئت گرفته که به دو ماده اصلی آن غذا اشاره دارد. ویندالو به این دلیل درست شد که آن دو ماده اصلی تشکیل دهنده غذا به ملوانان پرتغالی در حفظ مواد تازه کمک می‌کردند.

در نتیجه، آنان تصمیم گرفتند پس از رسیدن به گوا با استفاده از ادویه جات و فلفل‌های محلی یکی از محبوب‌ترین و آتشین‌ترین خورش‌های کاری در جهان را با آن درست کنند.